صرف‌نظر از موضوع پرونده و مقدار ناچیز جزای مادی، جای شگفتی است نهادی دولتی که عنوانی فرهنگی هم دارد چنان جدیتی در پی‌گیری محکومیت کنشگری مردمی و داوطلب داشته باشد، در حالی که کنشگران و سازمانهای مردم‌نهاد، در مقام هموندان اصلی جامعه مدنی، بی‌چشمداشت و از سر شوق و عشق به سرزمین‌شان، خواست‌ها و انتظارات شهروندان در حوزه‌های کاری‌شان را به آگاهی نهادهای دولتی مرتبط رسانده و پی‌گیری می‌کنند و از این رو شایسته‌ی قدردانی هستند، نه برخورد. از آنان، اگر هم، اشتباهی سر بزند می‌بایست یادآورشان شد نه آن‌که به دادگاهی کیفری شکایت برد و چنان پافشاری نمود تا برگه‌ی محکومیت‌شان را گرفت!
صد البته که مقامات دولتی می‌بایست کنشگران و سازمانهای مردمی عرصه فعالیت خود را بشناسند و در صورتی که این شناخت وجود ندارد، هر چند جای تأسف دارد، اما اندکی بررسی پیرامون طرف شکایت اداره‌کل میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری استان آذربایجان غربی، به آن مدیرکل نشان می‌داد که پیشینه کنشگری علیرضا افشاری جز عشق به تاریخ و فرهنگ ایران نبوده است.
از این رو، از مقامات مرتبط وزارتخانه‌ی میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری خواهشمندیم نسبت به دادنامه صادره بی‌توجهی ننمایند و تا دیر نشده نسبت به پس گرفتن شکایت اقدام کنند، چرا که پیامد چنین رفتاری جز بدنامی برای آن نهاد دولتي نخواهد بود.
.jpg "خوانش خسرو و شیرین نظامی")
-1737554106.jpg "بازدید از حمام مهدی قلی‌بیک")
